IV - WARIACTWO LOTOSU

- Obudź się! – donośny głos przeszywa moją czaszkę, wywołując przenikliwy ból.

Natychmiast próbuję złapać się za skronie. Kolejna fala uciążliwego bólu i otępienie w palcach przypominają mi, czemu nie mogę.

Zostałam porwana.

To takie surrealistyczne. To takie niemożliwe. Nie mogli mnie porwać. Jestem tylko rekrutem. Tyle, że oni tego nie wiedzą.

- Otwórz oczy! – kolejny krzyk sprawia mi tylko więcej bólu.

Natychmiast rozwieram powieki i próbuję zaczerpnąć spokojny oddech.

Nade mną wisi twarz o wysokim czole ukrytym pod burzą jasnych włosów i odstającym skrzywionym nosie. Na piersi mężczyzny widnieje srebra odznaka. Ma na sobie szary mundur, a w dłoni pistolet.

Twarz człowieka, którego znałam i widziałam setki razy z X. Wołaliśmy na niego Y, zanim nie umarł. Y nie żyje. Zabili go, bo znał Kod.

Karo wpatruje się w niego wyczekująco, a jego pewny wzrok utrzymuje się na moich oczach.

- To X – mam wrażenie, że jego szept roznosi się po całym pokoju.

- Jesteś pewien? – to głos Karo pozbawiony surowości i pewności siebie. To głos przerażonej kobiety.

- Żadnych wątpliwości.

Biorę kolejny wdech i wraz z wypuszczeniem powietrza, krzyczę. Przez pierwszą sekundę nawet sama nie wiem co. Dociera to do mnie dopiero z kolejnym wdechem. Zdrajca. To słowo samo ciśnie mi się na usta.

Wtedy Y wali mnie w twarz zaciśniętą pięścią.

Czy tracę przytomność? Może na moment. Na ustach mam posmak krwi.

- Zdrajca – wyduszam z siebie po raz kolejny. Stoi tuż przede mną z  zaciśniętymi ustami. Jest wściekły. Widzę to w każdej części jego ciała. Widzę to w jego oczach. Karo zaciska mu dłoń na ramieniu, przez moment patrzy na niego karcąco.

- Wyjdź – nakazuje.

Karo jest wariatką, choć trudno się dziwić. Torturowanie ludzi musi być bardzo wyczerpującym psychicznie zajęciem. Gdy tylko Y wyszedł, bez słowa opatrzyła mi nos.

- Co teraz? Wyrywanie palców? – mam niepokojącą potrzebę śmiać się na cały głos. Nienaturalną potrzebę, zupełnie jakbym dostała…

- Co mi podaliście? – teraz zaczynam widzieć tę różnicę w moim głosie. Jest lekki i wesoły.

- Trochę antydepresantu i leków przeciwbólowych, ale przez tego idiotę będą krócej działać. Nie czujesz bólu? Złamał ci nos – oznajmia beznamiętnym tonem.

Jedyne, co czuje to otępienie w dłoniach  i stopach, i nic poza tym.

- Bądź cicho – słyszę tuż nad uchem.

Odruchowo napinam mięśnie, gdy kładzie swoje chłodne dłonie na moim nosie. Po chwili do moim uszu dociera chrzęst.

- Już? – szepczę niepewna. Nastawienie kości boli, a przynajmniej powinno.

- Już.

- I co teraz? – jak wiele można ukryć w jednym pytaniu. Zabijecie mnie? Co z Y? Co zrobicie, aby zdobyć Kod?

- Badanie.

Od godziny siedzę i słucham różnych kombinacji cyfrowych, nie wiem czego oni oczekują, że podskoczę, jak to usłyszę? Gra toczy się o zbyt wielką stawkę, żebym mogła sobie na to pozwolić. Potrzebują mnie żywą, dopóki nie znają Kodu. Moment, w którym poznają Kod, będzie dla mnie wyrokiem śmierci.

- 1730

Nic, ale Karo się nie poddaje.

- 1731

Unoszę brwi posyłając jej znaczące spojrzenie.

- Ile to jeszcze będzie trwało? – stać mnie jedynie na śmiertelnie znudzony ton. Od zaśnięcia dzieli mnie dziesięć sekund

- A ile zostało do dziesięciu tysięcy? – odpiera równie znudzona. Przez moment zastanawiam się jak zamierza dostrzec takie nikłe sygnały nagłej czujności w takim stanie. Może w ogóle nie zamierza?

- Mam pomysł. Może ty przerwiesz idiotyczne badanie, powiesz twojemu szefowi, że powiedziałaś mi wszystko, a nie zareagowałam. Dokładnie to się stanie, jeśli nie przestaniesz – stwierdzam nagle pełna ironii.

Ona powoli przyciska dłonie do skroni.

- 1732.

Z moich ust wydobywa się cichy jęk.

Chyba zasypiam w przeciągu następnych dziesięciu numerów.

- X?

Co?

- X! Otwórz oczy – surowy ton rani moje uszy.

Nie chcę.

- X!

      Nagła, gwałtowna fala lodowatej wody zalewa moją głowę. Natychmiast otwieram oczy. Jedyne co jestem w stanie dojrzeć to wielka twarz Karo zasłaniająca wszystko inne.

      Jej pięść uderza moją twarz dokładnie w tej samej sekundzie. 

Dedykowane małemu chochlikowi z urazówki.