XII - ZAPOMINAJĄC PAMIĘTAM

Skończyłam. Każdy detal, jaki pamiętam został ujęty na jednej ścianie. Minęły dwie godziny od kiedy T stracił przytomność.

      Chciałam odłożyć ołówek do szuflady. Na wierzchu wśród idealnej czystości wyglądałby nie na miejscu. Ale szuflada jest wypchana małymi kwiatkami, które nie mogłabym pomylić z niczym innym.

      Szuflada jest wypchana Lotosem.

      To takie proste. Wystarczy zgnieść garść liści w proch. Wyrwać kilka kartek z zeszytu. Mały stos podpalić srebrną zapalniczką. Jeden głęboki wdech, gdy zapach dymu dociera do nosa.

      Sama biorę to, czego pragnę. Na własnych zasadach. Podoba mi się to.

      Gdy słodki zapach dociera do mojego nosa, momentalnie czuję jak wyostrzają mi się zmysły. Jak mój umysł się rozjaśnia. Myśli stają się błyskawicami. Niemożliwymi do złapania.

      Y pamiętał. Pamiętał jak wyglądała X i podpalacze to wiedzieli, bo kazali mu ją rozpoznać. Pamiętał czasy, gdy ja i X byłyśmy kadetkami. Musiał pamiętać i Kod, a oni mu na to pozwolili. Dlaczego?

      X zawsze wyglądała identycznie. Nie tylko podobnie, nie chciałam, żeby tak było. Zawsze chciałam być wyjątkowa, jedyna w swoim rodzaju, niepowtarzalna. Dlatego tak bardzo mi się nie podobało, gdy inni nas mylili. Kiedyś pobiłam za to K. Jego jeden, głupi błąd wywołał u mnie dziką furię. Jej nikt nie zwracał na to uwagi, była zbyt wysoko postawiona. Gdy komuś zdarzyło się coś wspomnieć na ten temat śmiała się głośno i wyraźnie zaprzeczała. „Nie mam siostry” – mówiła zawsze. Jak mogłam tego nie pamiętać?

      A ta jej pioseneczka? Bałwanku nie dotykaj świeczki. Bałwanek z dwóch kul to wielka okrągła świeczka, a świeczka jest tylko kreską, tak jak jedynka. 81… Nie świeczka i bałwanek. 18, wymienione w odwrotnej kolejności razem tworzą Kod. 8118, jak mogłam wcześniej tego nie widzieć?

      Ktoś musiał zrobić mi te bliznę, kiedy byłam nieprzytomna. Widział ciało i zidentyfikował mnie jako N, a potem wypalił mi Kod na dłoni, żebym zaczęła wątpić.

      Ktoś, kto widział ciało X. Na pewno jedno z nich. Nie musieli znać Kodu. To mógł być test. Moja reakcja była dla nich odpowiedzią. Gdyby to nie był Kod pobiegłabym do nich i kazała się tłumaczyć. Nie mogłam tego zrobić, bo to zwróciło, by zbyt dużą uwagę na te cyfry.

      Przecież sama im powiedziałam, że znam Kod. Gdy Karo wznieciła płomień tuż przed moim nosem. Nie pamiętałam tego wcześniej. Nie pamiętałam niczego.

      To mógł nawet być T, przez ten test poznał Kod i zaczął rozumieć co to znaczy. Chciał zapomnieć. Bo kto chciałby żyć z takim ciężarem?

      Ja chcę. Nie chcę znowu zapomnieć. Nie teraz, kiedy wiem.

      Tyle, że jest już za późno.

      Słodki zapach dotarł do mojego mózgu, czuję jak dusi moje myśli, zabiera mi oddech. Mój wzrok utknął w błękitnych płomieniach. Dym z miażdżącą siłą spuszcza mnie na podłogę. Z moich ust zamiast krzyku wydobywa się zduszony jęk. Zbyt cichy, aby usłyszeli go dezerterzy. Zresztą nawet, gdyby byli w stanie to usłyszeć pewnie i tak nie ruszyliby mi na pomoc. Potrzebowali tylko Kodu.

      Po co miałabym żyć, dalej? Na jak długo? Do czasu aż złapią Q i wyciągną z niego to, czego potrzebują. Wtedy będą mieli cały Kod i świat się skończy. Ile im to może zająć? Kilka tygodni, może miesięcy.

      Nie warto czekać.

      Czerń.

Dedykowane tym, którzy nienawidzą nadmiernej kontroli lekarskiej. 

      
  photos z photosmaniak.blogspot.com