II - UZALEŻNIONA OD ODDECHU

    Czerń.

-   Słyszysz mnie?

Nie chcę słyszeć. Uciążliwy ból przeszywa moją czaszkę. Mam w ustach słodki smak. Każda moja myśl skupia się właśnie na tym. Pragnę więcej.

- Otwórz oczy.

Mimo suchoty w gardle, mimo bezgranicznego zmęczenia, chcę więcej. To jedyne o czym jestem w stanie myśleć.

- Chcę więcej – mój głos brzmi jak szorowanie paznokciami po tablicy, ledwie jestem w stanie odróżnić słowa, które są uzewnętrznieniem moich myśli. Chcę więcej.

- Kim jesteś?

Czy ten człowiek nie rozumie? Ja chcę więcej. Ja tego potrzebuję.

- Dajcie mi więcej – moje gardło ściera się na proch przy kolejnych słowach.

- Gdzie jesteś? – głos staje się coraz bardziej natarczywy.

- Więcej – czy jest w stanie usłyszeć błaganie w moim tonie? Oby.

- Nie chcesz wody? Wyglądasz na spragnioną.

- Błagam - mój głos milknie przez suchość. Nie jestem w stanie wykrztusić słowa.

- Jest uzależniona!

Zaskoczona otwieram oczy i natychmiast je zaciskam oślepiona białym światłem. 

- Niemożliwe, dostała minimalną dawkę.

- Musi być podatna. Zabierzcie ją do Kier.

Co?

Znowu próbuję otworzyć oczy, tym razem spokojniej. Przygotowana na to co się stanie, powoli staram się przyzwyczaić do światła.  Dopiero po dłuższej chwili jestem w stanie dostrzec niewyraźny zarys twarzy pochylonego nade mną chłopaka.

 Ma kruczoczarne włosy i ostre rysy. Jego nos jest dziwacznie przekrzywiony, a  policzek chyba przeszedł przeszczep skóry. Jego błękitne oczy mają cudowny odcień.

Są tak błękitne, jak to czego potrzebuję.

Przygląda mi się badawczym spojrzeniem, tak natarczywym, że próbuje się cofnąć i skryć poza zasięgiem jego wzroku. Jednak gdy tylko próbuję, wpadam w górę poduszek, które na moment zabierają mi oddech. Są gorące, a powinny być zimne.

- X?

Tak się nazywam? Niech będzie, brzmi znajomo. Jestem X i potrzebuję tego, co mi podali. Natychmiast. Paląca potrzeba pochłania moje wnętrzności, mój oddech i dobiera się do myśli.

- X, dasz radę wstać i pójść z nami?- jego głęboki głos zaczyna brzmieć przyjaźnie. Natarczywe spojrzenie ma w sobie coś smutnego i współczującego. To wszystko daję mi jasny i prosty przekaz: on nie jest moim wrogiem.

Moje mięśnie są otępiałe, a stopy obolałe. Wiem, że nie dam rady. Ale czy jeśli z nim pójdę, da mi to, czego potrzebuję?

Dwie myśli na zmianę rozbrzmiewają mi w uszach, gdy próbuję wstać. On nie jest moim wrogiem. Może da mi to, czego potrzebuję.

Gdy tylko stawiam stopy na ziemi, coraz bardziej zaczynam czuć słabość, ale pragnienie dotarło do kości. To ono nimi porusza, nie ja. To potrzeba każe mi podeprzeć się o metalową barierkę łóżka. Jednak potrzeba nie jest w stanie uchronić mnie przed wypadkiem. Jestem zbyt słaba.

Później widzę już tylko czerń.

Dedykowane Zuzi, którą przenieśli na onkologiczny.