X - JAK DWIE KROPLE WODY

T ma zgodę Karo, ma za sobą kłótnię z Pikiem oraz dziesięciogodzinną

wartę nade mną. Trudno jest zasnąć czując na sobie spojrzenie czujnych oczu. Kilka krótkich drzemek nie daję mi niezbędnej energii.

      Śpię w domu dokładnie takim samym wewnątrz jak większość domków w każdej Dzielnicy w Mieście. Na zewnątrz różnią go od innych ściany w barwach munduru i wielkie czarne „X”.

      Gdy Trefl mnie budzi nie jest delikatny. Jest praktycznym żołnierzem potrząsającym mną przebudzającym szarpnięciem.

      On nic nie mówi, nic nie mówię ja. To nie jest potrzebne.

       W lustrze wyglądam jak jedna z nich. Poszarzała skóra, fioletowe worki pod oczami są niczym przy bordowym siniaku na policzku i rozcięciach ciągniętych się od brodu przez większą część szyi. Jedynie ślady oparzeń dopełniły by widoku prawdziwej Podpalaczki.

      Właśnie wtedy zauważam swoje oczy i widzę coś co na moment zabiera mi dech w piersiach. Są błękitne jak u X. To są oczy X.

      Biorę głęboki wdech i wracam do twarzy ze wspomnień. Do jej ciemnych włosów, dokładnie mojej długości i ostrych, Azjatyckich rys, bardzo podobnych, być może nawet identycznych jak moje. Możliwe, że jej ciemna karnacja nie była efektem kilku ciężkich treningów po słonecznej stronie, tylko dziedzictwem wschodnich korzeni, jak moja. Jednak nie mogła mieć blizny w kąciku ust, jak ja, prawda? A ja nie mogłam…

      Gwałtownie podnoszę ręce i znieruchomiała gapię się na wierzch mojej dłoni. Na cztery wielkie, wypalone cyfry. Tak dobrze mi znane. 8118.

      Szybkim odruchem ciskam zaciśniętą pięść prosto w zdradzieckie lustro, a kawałki porozbijanego szkła przecinają wypalone znaki, zniekształcając je całkowicie.

Oddycham spokojnie i głęboko. Każdy wdech wyznacza rytm moich działań.

      Bandażem z twarzy zawijam wierzch lewej dłoni. Pomyślmy

      Skaleczyłam się, gdy sprawdzałam, czy za lustrem nie ma kamery lub mikrofonu. Stłukłam lustro, zdarza się. Nie, Kier nie musi tego obejrzeć byłam świetna z pierwszej pomocy, a to tylko drobne skaleczenie.

      Powtarzam to wszystko w myślach, gdy sprzątam resztki lustra

      Jest dobrze.

      Trefl nie poddaje w wątpliwość mojej historyjki. Niczego nie sprawdza. Z dłonią na moich plecach prowadzi mnie na zewnątrz, a ja cały czas myślę tylko o jednym.

      Nie mogę być X, prawda?

      Nagle odwracam się ku Treflowi.

      - Czy macie jakieś rzeczy po X?

     

      Zapalniczka jest nienaruszona. Namalowany czarnym markerem bałwanek po prawej stronie jest bardziej rozmyty niż świeczka na lewej, a w wielu miejscach odkruszyła się farba. To zapalniczka, która służyła komuś przez bardzo wiele lat.

      - Weź ją. Jej już się nie przyda – proponuje Trefl, a ja w odpowiedzi kiwam głową i delikatnie chwytam zapalniczkę jak starego przyjaciela, po czym chowam ją w bezdennych kieszeniach munduru. Następny przedmiot jest bardziej ciekawy. Z zewnątrz wygląda jak nadzwyczajnie stary, srebrny zegarek zdobiony kwiatowymi elementami. W środku zamiast staromodnego mechanizmu widać ukryty za szybką zwitek kartonów, każdy prezentujący inną liczbę. Właśnie minęła minuta. Kartonik został w sprawny sposób zastąpiony przez następny. Jedna część prezentuje minuty, druga godziny. Wszystko można szybko przestawić za pomocą dwóch małych pokręteł.

      Nie wiem co mną kieruje, gdy przekręcam obydwa na raz. Być może głupota. Być może ciekawość.

      Pokrętło mknie swobodnie i wcale nie zatrzymuje się na 24: 59. Następne kartoniki jakie pokazuje po tych cyfrach wskazują godzinę 81:18. Pokrętło mknie dalej, szybko, aby zmienić występujące po sobie obrazy. Następne kartoniki pokazują właśnie obrazki. Wszystkie ósemki została zastąpione przez wesołe bałwanki, a jedynki przez świeczki. Na koniec moim oczom ukazują się wąskie litery układające się w prosty napis „NIKT NIE MÓWI PRAWDY.

Na moment zapiera mi dech w piersiach.

      - N? – głos trefla jest pełen niepokoju i powstrzymywanej troski.

      - Nic mi nie jest – oznajmiam ochrypłym z przejęcia głosem, równocześnie ustawiając odpowiednie cyfry na swoim miejscu.

      - Ciekawy zegarek – oznajmia, gdy spogląda mi prze ramię.

       Ma całkowitą racje.

Dedykowane prezentom od rodziców przed operacją, których wszyscy nienawidzimy. 

  photos z photosmaniak.blogspot.com