VI - ZŁAMANE LUSTRO

      Drżę. Czuję nagły chłód, gdy opuszczają mnie cudze ramiona. Bezwładnie opadam na podłogę i natychmiast podciągam nogi, zaciskając je ramionami. Osuwam  się szybko, dopóki nie poczuję plecami lodowatej powierzchni ściany. Wtedy wiem, że dalej od nich nie mogę już być.

      Mogę spokojnie ukryć twarz i zacząć płakać.

      Ja nie płaczę. Nigdy.

      Mimo to łzy spływają jedna po drugiej, bez końca. Łkam najciszej jak potrafię, zaciskając zęby na języku z nadzieją, że fala fizycznego bólu odtrąci moje myśli od mojej całkowitej bezradności.  Powoli skupiam się na czyimś oddechu obok. Jest dość stabilny i równomierny, aby dopasować do niego mój własny.

      - Jak się nazywasz? – to głos Trefla, cichy i bezbarwny.

      - N. 

      Wtedy jestem w stanie otworzyć oczy. Trefl stoi nieruchomo, jego zszokowane spojrzenie jest utkwione w Y. Karo jest zwrócona w jego stronę z zaciśniętymi pięściami. Kier oszołomiona układa swoje doskonałe usta w idealne „O”. Z wydaję się być bardziej zdziwiona niż wściekła, w przeciwieństwie do Pika. Jego twarz odzwierciedla całkowitą furię. Mordercze spojrzenie jest wbite w twarz Y.

  - Kogo zabiłem? – jego słowa wręcz ociekają wściekłością.

    Y się uśmiecha, szeroko. Przez moment rząd idealnie białych zębów wygląda jak kły wściekłej bestii.

   - Zasłużyła na to – mruczy pod nosem, ale w ciszy, która panuje wokół jego słowa, nie mogą pozostać niezauważone.

   - Kogo zabiłem? – głos Pika wzmaga się o ton, lub dwa. To i tak już nie ma znaczenia. Wiem, że Y się pochwali. Widzę to w jego oczach. To oczy wariata.

    - X.

     Zaciśnięta pięść  Pik uderza w jego szczękę. Słyszę pisk Z obijający się o ściany, a potem głuche uderzenie nieprzytomnego ciała o twardą podłogę. Y wygląda jak martwe zwłoki. 

    - Z, zabierz go stąd. Kier, pomóż jej. Dawka 11 dla niego i Dawka 8 dla niej – bezbarwny głos Karo brzmi jak robot.

    Oddycham coraz szybciej i wiem, że nie będę w stanie się uspokoić, dopóki nie usłyszę metalicznego odgłosu zamykanych drzwi.

    I słyszę go. Powolny i spokojny, zupełnie nie pasujący do tej atmosfery. Czerpię głębszy wdech, a wraz z wydechem otwieram oczy. Dopiero teraz uświadamiam sobie, że wcześniej były zamknięte.

    - N?

     Trefl stoi nie dalej niż metr ode mnie. Jego lekki uśmiech jest niepewny, a mięśnie napięte. Karo siedzi wygodnie w fotelu, a nad nią stoi Pik. Jego pełen przejęcia szept unosi się po salonie.

    - N, proszę opowiedz mi swoją historię.

     - Mówiłam już.

     Rozmowa Pik i Karo ewidentnie zmienia się w kłótnie. Pik zaczyna coraz mocniej gestykulować. Karo podnosi głos. Jeszcze moment, a będę w stanie rozróżnić słowa.

    - Wtedy nie słuchaliśmy. Powiedz teraz.

     Jeden głęboki wdech.

    - Nazywam się N i jestem  bezużytecznym kadetem. Byłam zabrana na tę akcje, aby nabrać doświadczenia. To tyle – mówię roztrzęsionym głosem, którego nienawidzę. Głosem, który świadczy o mojej słabości.

    Trefl patrzy mi prosto w oczy.

    - Ja ci wierzę – jego głos jest równie cichy jak mój.

     To słowa, które mogłyby znaczyć wiele, gdyby nie sytuacja. Lepiej będzie jeśli będzie pewny, że i ja mu wierzę.

    - Dziękuję – odpowiadam wiedziona rozsądkiem, nie impulsem.

    Drzwi otwierają się i do środka wpadają trzy przerażające bestie. Słyszę jak sapią, nasłuchują.  Widzę jak ich przekrwione oczy błyszczą w półmroku. Przez moment siedzę unieruchomiona paraliżującym strachem, a potem krzyczę najgłośniej jak potrafię.

    Mają pożółkłe kły, którymi mogą mnie rozszarpać. Sposób w jaki się poruszają sprawia, że mam dreszcze. Jeden z nich robi krok w moim kierunku, a potem nagle wszystkie zaczynają szczekać.

    Boję się psów od dziecka. Od dnia, w którym wielki chart postanowił gryźć mnie zamiast swoje zabawki. Większość blizn nigdy się nie zagoiła, a ból był nie do zniesienia.

    Krzyczę, żeby je zabrali, wypuścili mnie od nich z daleka. Dali mi spokój. Próbuję skupić się na oddechu, który staje się coraz szybszy i płytszy. Jestem przerażona. Każda komórka w moim ciele pragnie uciec, ale nie ma dokąd.

    - N, poszły już. Spokojnie.

Cała drżę, gdy niepewnie podnoszę wzrok. Bestie zniknęły, a wraz z nimi Pik. Karo wciąż siedzi niewzruszona na kanapie.    Nietykalna.

      Moja panika powoli uchodzi. Trefl pochyla się nade mną z lekkim, tak charakterystycznym dla niego, uśmiechem na twarzy.

    - Masz kynofobię – stwierdza ostrożnie, wpatrując się mi w oczy.

    - Trzymajcie te bestie z dala ode mnie – dokładnie wymawiam każde słowo, aby pozbyć się tego histerycznego tonu.

    - Już wszystko w porządku. Gdybyśmy wiedzieli…
    W pierwszym momencie z niedowierzaniem wsłuchuję się w bezsens jego słów. Wzrastającą falę frustracji zauważam dopiero w momencie, gdy wylewa się moimi ustami.

    - Oczekujesz, że powiem wrogom o moich największym lęku. Co jeszcze? Może to jak wielką torturą byłoby zamknięcie mnie z psem w pokoju? Jak wiele powiedziałabym tylko po to, ab zostać wypuszczoną?

    W jego niebieskich oczach pojawia się smutek i przygnębienie.

   - My to nie oni.

Dedykowane małemu chochlikowi z urazówki, który nazywa się Amelka.