VII - ODDYCHAM KŁAMSTWEM

Siedzę w pozycji płodowej pod ścianą. Karo poszła sobie, a Trefl miał przynieść coś do jedzenia.

      Właściwie to powinnam teraz uciekać. Przełamać się i biec ile sił w nogach. Zrobiłabym to, gdyby nie narastające głośne szczeknięcia za ścianą. Na samą myśl, o tym, że są tam te bestie robi mi się słabo. Nie mam sił, aby zmagać się ze swoim strachem.

      Odgłos metalowych podeszew Trefl natychmiast wzmaga moją czujność. Chłopak wraca do pokoju z misą pełną błękitnych owoców o nieregularnych kształtach.

      - Pora jeść.

      - Nie, ty pierwszy.

      Z zadziwiającym uśmiechem na twarzy bierze do ust błękitny owoc i bierze kęs do ust. Chłodnym spojrzeniem patrzę jak jego zęby przecinają cienką skórkę, aby dostać się do białego, przesiąkniętego sokiem miąższu.

Czekam aż zobaczę jak przełyka wszystko co połknął i liczę w myślach do dziesięciu.

      - N, to nie jest zatrute – przerywa nim doliczę do pięciu, więc z wielką ostrożnością chwytam owoc i gryzę dokładnie w tym samym miejscu co on. Na moim języku pojawia się przyjemny słodko-kwaśny smak. Bez słowa przekazuje mu owoc.

      Powoli tak go zjadamy, gryząc na zmianę. Tak samo następny i drugi i trzeci, aż w końcu misa zostaje pusta.

      - Cały czas  czekam na to pytanie. – oznajmia wpatrując się w pustą misę, która błyszczy w blasku neonowej lampy.

      - Które? – tym razem pytam wiedziona rzeczywistą ciekawością.

      - „Czego ode mnie chcecie?”              

      Momentalnie się prostuję.

      - To oczywiste.

      Przybiera przerysowaną pytającą minę, która mogłaby mnie rozśmieszyć, gdyby nie powaga sytuacji.

      - Mówisz o Kodzie, prawda? W rzeczywistości sytuacja jest nieco bardziej skomplikowana, bo tak się składa, że my chcielibyśmy, abyś dobrowolnie wzięła Lotos i zapomniała Kod – mówi to wszystko tonem, którym można by komentować pogodę.

      Parskam głośnym śmiechem.

      - No proszę cię, Trefl. Naprawdę? To nie jest rzecz, którą mógłbyś mi wmówić.

      On zachowuje twarz pokerzysty.

      - Problem nie polega na tym co mogę ci wmówić N, ale na tym co tobie już wmówiono – jego głos brzmi ostro i śmiertelnie poważnie. Przywodzi mi na myśl widok S, gdy gwałtownymi płynnymi ruchami malował swoje obrazy. W jego dziełach zawsze dominowała śmierć.

      - Nie baw się ze mną w tę podchody. Nie lubię tego. Jeśli chcesz wmówić, mów wprost.

      - Trzy lata temu wysłano nas na misję. Cały skład. Wiesz jak to jest czasami przez bliskość bomb wybuchają mniejsze ładunki i pochłaniają domy.

        - To wy podpalacie domy - rzucam natychmiast pewna swojej racji. 

        Parsknął donośnym, ponurym śmiechem. 

        - Tak wam powiedzieli?- rzuca z lekkim uśmiechem na twarzy, podczas gdy w jego oczach panuje mrok - Co jeszcze? Rzeźnia niewiniątek? Torturowanie kadetów?- w jego głosie panuje smutek, który wybrzmiewa ponad ociekający ironią ton.

       Na moment zwieszam spojrzenie przez jego gwałtowną reakcje. Słowa odbijają się echem w mojej głowie. Powoli wstrzymują pędzące myśli szokującymi obrazami wyobraźni. 

      T nie mówi jak winny, ale jak ofiara. W momencie, gdy nasze spojrzenia się spotykają powoli kiwa głową. Jego usta otwierają się niepewnie, jakby w celu rzuca kolejnej ironicznej uwagi, ale chwilę później zaczyna znowu.     

     - Dotarliśmy na miejsce dużo za późno, ciała były już spalone w proch. Nie słyszałem krzyków sąsiadów. Te domy dzieliły metry, powinni coś zauważyć! - na moment podnosi ton jakby zbyt bardzo wczuwając się w opowieść, po chwili rzuca w przepraszające spojrzenie - Kierowany szaleńczym odruchem Wtargnąłem do następnego domu. Był pusty. Nawet śladu po właścicielach. Gołe niepomalowane ściany i przestrzenie wolne od mebli. Szok byłby zbyt słabym określeniem dla nas wszystkich. W tamtym momencie wszystko przestało mieć sens. Ale z każdym następnym pustym domem szok zaczął przeradzać się w coraz większą nienawiść. 

     Kończąc przejmującym tonem puszcza mi wyczekujące spojrzenie.

     Parskam głośno śmiechem. 

     - Czekaj! czy ty mówisz mi, że ktoś zbudował jakieś setki domów dla nikogo? Jesteśmy ostatnimi ludźmi na Ziemi? Przez lata walczyliśmy o nic? To starasz mi się wmówić? - z wyraźną kpiną w głosie zerkam na niego z rozbawieniem.

     On nawet nie drga i wbija we grobowe spojrzenie, a jego mina nie wyraża nic prócz śmiertelnej powagi. 

      Czuję jak moje serce wyrywa się ze stałego rytmu, aby z przyśpieszonym pulsem odtańczyć tango wśród melodii moich myśli.

      - To nie ma sensu! Czemu oni mieliby to robić? Co by na tym zyskali?! - ostatnim desperacką próbą próbuję zaprzeczyć temu bezsensownemu absurdowi.

      - Tego właśnie próbujemy się dowiedzieć.

Dedykowane małej Amelce z urazówki, która zbyt często płacze.